پیکر او را پس از تشییع در تهران به نجف منتقل کردند و در این شهر به خاک سپردند. زندگی سیاسی خانواده حکیم از دوران آیت‌الله سید‌محسن حکیم آغاز می‌شود که با مبارزه با عبدالکریم قاسم، نظامی چپگرایی که نظام پادشاهی در عراق را سرنگون کرد، عملا پا در راهی گذاشت که فرزندان او تا پس از سقوط حکومت بعثی صدام حسین ادامه دادند.
از میان ۱۰ پسر آیت‌الله حکیم، محمد باقر و عبدالعزیز شاهد سقوط صدام بودند اما فرزندان دیگر او هریک به‌نحوی توسط حکومت صدام کشته و اعدام شدند.
اینک عبدالعزیز حکیم یکی از روحانیون سیاسی دیگر این خانواده نیز به‌علت سرطان ریه در تهران و دور از خانه درگذشته است.
آینده سیاسی مجلس اعلا و این خانواده پر حادثه در زمانی که هدف مبارزات آنها یعنی ساقط کردن حکومت بعثی و افزایش نفوذ شیعیان در حکومت عراق به ثمر نشسته، کم فروغ به‌نظر می‌رسد.
به گفته تحلیلگران مسائل سیاسی در میان تمامی بازماندگان این خانواده که روزگاری روابط سیاسی و مذهبی مستحکمی با رهبران جمهوری اسلامی ایران داشتند، هنوز کسی به مرتبه سیاسی برادران حکیم یعنی محمدباقر و عبدالعزیز نمی‌رسد.
مجلس اعلای انقلاب اسلامی عراق در سال‌های نخست انقلاب اسلامی در ایران به پیشنهاد آیت‌الله سیدعلی خامنه‌ای رهبر جمهوری اسلامی توسط محمود هاشمی شاهرودی پایه‌گذاری و بعدها محمدباقر حکیم به‌عنوان رئیس این مجلس انتخاب شد. این نهاد پس از سقوط صدام حسین عنوان انقلاب را از نام خود حذف کرد و به مجلس اعلای اسلامی عراق تغییر نام داد.
از زمان سرنگونی صدام، مجلس اعلای انقلاب اسلامی به یکی از بازیگران مهم عرصه سیاسی عراق تبدیل شد. این گروه که روابط بسیار نزدیکی با ایران دارد، تلاش کرد با آمریکا نیز روابط برقرار کند و نخستین گروهی بود که از ایران درخواست کرد تا برای تامین امنیت عراق، با آمریکایی‌ها مذاکره کند.
موافقت ایران با این درخواست آقای حکیم و سایر سیاستمداران عراقی، منجر به برگزاری چند دور مذاکره رسمی میان ایران و آمریکا بر سر عراق شد. عبدالعزیز حکیم بارها مخالفتش را با حمله احتمالی آمریکا به ایران ابراز کرده بود.
در برهه‌ای که برخی از تحلیلگران از آمادگی دولت جورج بوش برای حمله نظامی به ایران سخن می‌گفتند، عبدالعزیز حکیم که روابط گرمی با کاخ سفید و رهبران آمریکا داشت مخالفت خود را با حمله به ایران ابراز کرد.
عضویت آقای حکیم در شورای حکومت انتقالی عراق نیز فرصتی برای ایران فراهم کرد تا پس از دستکم ۳۰ سال با نیروهای سیاسی نزدیک به‌خود در داخل حکومت عراق وارد همکاری شود.
عبدالعزیز حکیم از زمان سقوط حکومت صدام حسین در شمار اندک سیاستمداران عراقی بود که از پرداخت خسارات و غرامت‌های جنگ 8ساله این کشور با ایران دفاع کرد.
